Verbazing
Met enige verbazing las ik vandaag een titel in mijn nieuwsoverzicht “Consultants, een zegen of een vloek?” bij een artikel van Business AM. De Italiaans-Amerikaanse econoom Mariana Mazzucato doet met een artikel in de Financial Times heel wat stof opwaaien. Zo stelt ze dat consultants de neergang van het overheidsbestel in de hand werken. Consultants komen, factureren zeer veel geld en verlaten dan de instelling zonder duurzame verandering te hebben geïmplementeerd.
Geef me je horloge…
En ik vertel je hoe laat het is – een grap die ik mijn jaren als consultant wel meerdere keren per jaar te horen krijg. Als ik dit verhaal lees dan besef ik maar al te zeer wat de reden is waarom ik destijds met een eigen consultancy bedrijf gestart ben. Ik wil mezelf – en mijn bedrijf – misbaar maken bij mijn klanten. Ik wil een duurzaam resultaat achterlaten. Ik wil na mijn ‘doortocht’ nog steeds met opgeheven hoofd kunnen teruggaan en kijken naar wat ik heb opgeleverd, of veranderd. En ik niet alleen, neen. Ik besef maar al te goed dat ik kan helpen, maar de echte motivatie om zaken te veranderen komt vanuit de medewerkers van de organisatie. Zij kennen hun markt en problemen als de besten, alleen worden ze niet altijd gehoord omdat ze te laag in de organisatie zitten, of nog niets bewezen hebben, of te bescheiden zijn.
Nobody got fired for hiring…
Mijn visie en die van vele van mijn collega’s is niet om een business model te bouwen dat gestoeld is op ‘outsourcing‘ – een model waarbij je cruciale onderdelen en taken van je organisatie uitbesteedt aan (in deze context) the big four (of andere consultancies die er weldegelijk hun business model op geënt hebben). Je kan je strategie niet buiten de deur leggen. Je kan de keuzes die je moet maken als organisatie niet uitbesteden. Maar het is zo gemakkelijk om je als manager te verschuilen achter de verzekeringspolis die aan de merknaam van the big four hangt – wanneer het mis loopt was het niet jouw keuze.
Naar duurzame resultaten
Mijn collega’s en ik werken graag. En hard. Aan ideeën of strategische keuzes die authentiek zijn en die beslist zijn door echte leiders in een organisatie. Op het moment dat er richting gegeven is – vage contouren vaak van een bergtop of een vlag waar je naar toe wil werken – begint bij ons de goesting – de grinta op te borrelen. De zin om met de sterke en zwakke schakels in de organisatie de verandering vorm te geven. En dat kan je wel uitbesteden. De hulp die jouw organisatie, jouw mensen, jouw leidinggevenden nodig hebben om niet alleen jouw idee te begrijpen, je poolster te begrijpen, maar ook te vertalen naar de ‘what’s in it for me’. Om te leren omgaan met weerstand, om mensen mee te laten werken aan een duurzame nieuwe manier van werken.
De DASH-test
Voor mij telt maar één ding. En bij uitbreiding voor al mijn collega’s. De reclamecampagne uit de jaren ’80 staat me nog voor de geest: Jan Thys die een eerder wat conservatievere huisvrouw wil overtuigen om toch eens een nieuw wasmiddel uit te proberen (reclame was in die tijd helaas nog niet gender-neutraal). Op het einde van de twee weken probeertijd probeert hij haar weer te overtuigen om de Dashtrommel terug te geven in ruil voor wel twee trommels van haar gewoonlijke product. Jan Thys komt van een kale reis terug want de dame is helemaal overtuigd. Voor mij staat dat beeld centraal in onze dienstverlening. Zorgen dat het huishouden in jouw bedrijf beter draait dan voor onze komst. Zorgen dat je zelf eigenaar bent geworden van een oplossing die je zelf mee hebt kunnen bepalen.
En dan kunnen wij – consultants – naar onze volgende opdracht. We hebben onszelf misbaar gemaakt.
Het originele artikel vind je op LinkedIn.
